Wolken bestaan ​​uit zeer kleine druppeltjes vloeibaar water met kleine valsnelheden. Dit betekent dat met slechts een klein beetje opwaartse snelheid in de wind, het wolkenwater omhoog kan blijven en lijkt te zweven. Wolken zijn niet altijd statische klodders - als je naar wat wolken kijkt, zul je zien dat lucht erdoorheen kan stromen, condenserend tot een nieuwe wolk waar het naar binnen gaat en verdampt in heldere lucht op zijn weg naar buiten ( gemakkelijk zichtbaar in berggolfwolken).

De reden dat wolken de neiging hebben om een ​​consistente basishoogte te hebben, is te wijten aan hoe temperatuur en waterdamp zich gedragen in de grenslaag. Op zonnige, winderige dagen is de grenslaag goed gemengd en zijn de potentiële temperatuur en waterdamp-mengverhouding constant met de hoogte. Bij een constante potentiële temperatuur daalt de werkelijke temperatuur met ongeveer 10 $ ^ \ circ $ C per kilometer hoogte. Met een constante specifieke luchtvochtigheid en afnemende temperatuur naarmate we stijgen, betekent dit dat de relatieve luchtvochtigheid toeneemt. Op een bepaalde hoogte wordt de relatieve vochtigheid 100% en we noemen deze hoogte het verhoogde condensatieniveau (LCL), wat ook de hoogte van de wolkenbases zal zijn. Als de oppervlaktekenmerken in een gebied vergelijkbaar zijn, geldt dat ook voor de LCL en hierdoor hebben alle wolken in het gebied vergelijkbare bases. Je was op de goede weg met de significante verandering in luchtsamenstelling, maar het is een thermodynamische verandering waarbij druk een belangrijke rol speelt.